Сurrent time in Turkey. Time zones, main Cities exact time and list of regions. All information about time in Turkey.

Kultura jest swoistym organizatorem naszego życia społecznego, ale także okularami przez, które patrzymy na świat. Społeczności i grupy nie mogą istnieć bez kultury. Dlatego każda nowopowstała grupa wykształca swoje własne standardy postępowania (czy to grupa przyjaciół czy grupa pracowników w nowopowstałej firmie). W zależności od typu kultury, w której zostaliśmy wychowani, różnie postrzegamy, interpretujemy oraz oceniamy normy, zachowania, przedmioty a także ludzi. Jeśli żyjemy w społeczeństwie razem z ludźmi, którzy zostali wychowani w tej samej kulturze co my, wówczas mamy poczucie życia w bezpiecznym i przyjaznym środowisku. Jeśli zaczynają się wśród nas pojawiać osoby, które zostały wychowane w innych kulturach, zaczynamy czuć się nieswojo, ponieważ zauważamy ich inność i nie jesteśmy w stanie przewidzieć i zrozumieć ich zachowań. Hofstede, Hofstede i Minkov (2011) wyróżniają trzy źródła różnic pomiędzy krajami i grupami, są to: tożsamość, wartości i instytucje. Wszystkie trzy są zakorzenione w historii społeczności, którą określają. Tożsamość to odpowiedź na pytanie „kim jestem?” – Polką, ojcem, kibicem siatkarzy, prawniczką. Tożsamość opiera się na poczuciu wspólnoty z pewną grupą. Ludzie uważają, że należą do danej grupy, kiedy mają z nią wspólne elementy takie jak język, religia, zwyczaje oraz bohaterowie wpisani w historię tej grupy. Wartości określają cele, do których dążą członkowie danej grupy: dla jednych to będzie sukces finansowy, dla innych wiedza. Trzeci element to instytucje: przepisy i prawa, które określają działanie instytucji, ale także organizacje działające na terenie danego kraju. Trzy źródła różnic pomiędzy krajami i grupami to: tożsamość, wartości i instytucje. Tożsamość opiera się na poczuciu wspólnoty z pewną grupą. Wartości określają cele, do których dążą członkowie danej grupy a instytucje to przepisy i prawa, które określają działanie instytucji na terenie danego kraju. Żyjąc w jednym środowisku często nie mamy świadomości czym różnią się kultury pomiędzy sobą i w jaki sposób mogą wpływać na nasze codzienne interakcje z cudzoziemcami oraz na interakcje cudzoziemców z nami. Badacze kultury doszli do wniosku, że społeczeństwa stają przed podobnymi problemami, jednak rozwiązują je na różne sposoby – to właśnie w sposobach rozwiązania problemów uwidaczniają się różnice kulturowe. Kultura jest skomplikowanym wielowymiarowym systemem. Niektórzy porównują ją do góry lodowej, dlatego, że tylko jej część jest widoczna w codziennym życiu. Wiele elementów kultury pozostaje niewidocznych i nieuświadomionych. Ma to szczególne znaczenie w przypadku kontaktu z przedstawicielami obcej kultury. Spotykając się z nimi obserwujemy tylko wierzchołek góry lodowej: język, sztukę, literaturę, religię, muzykę, ubiór, sposoby zabawy i spędzania czasu wolnego. Znaczna część wytycznych kulturowych, które porządkują ludzkie życia pozostaje niewidoczna i nieuświadomiona. Do wytycznych kulturowych znajdujących się poniżej granicy świadomości kulturowej między innymi należą: sposoby radzenia sobie z emocjami, sposoby wychowywania dzieci, procesy podejmowania decyzji, sposoby definiowania zdrowia i choroby, koncepcje czasu i przestrzeni. Wszystkie te czynniki wpływają na sposób, w jaki działamy i postrzegamy oraz rozumiemy świat. Ponieważ część z nich jest nieuświadomiona uważamy je za oczywiste i nie zdajemy sobie sprawy z tego, że w innych kulturach dana kwestia może być postrzegana zupełnie inaczej. Szczególnie jest to widoczne w przypadku kontaktu z przedstawicielami innych kultur, których bardzo często oceniamy przez pryzmat własnej kultury. Niektórzy badacze porównują kulturę do góry lodowej, której tylko niewielka część – ta nad wodą – jest widoczna. W 2016 r. „Forbes” opublikował listę dziesięciu najbardziej pożądanych kompetencji na rynku pracy, wśród których znalazła się umiejętność pracy w wielokulturowym środowisku. Stały napływ korporacji z zagranicznym kapitałem oraz postęp procesów globalizacyjnych sprawiają, że w Polsce coraz częściej spotykamy się z osobami z innych krajów i kręgów kulturowych. Konieczność pracy w grupach zróżnicowanych kulturowo wymaga zdolności szybkiej adaptacji do nowych warunków, otwartości, tolerancji, umiejętności komunikacji w międzynarodowym środowisku czy też – w razie potrzeby – rozwiązywania konfliktów. Praca w grupach zróżnicowanych kulturowo wymaga zdolności szybkiej adaptacji do nowych warunków, otwartości i tolerancji. Mimo że podróże stały się częścią naszego codziennego życia i wydawać by się mogło, że jesteśmy coraz bardziej świadomi różnic kulturowych, to jednak nadal pojawiają się liczne problemy w komunikacji międzykulturowej. Bariery komunikacyjne najczęściej wynikają ze stereotypów, etnocentryzmu, czyli skłonności do wydawania negatywnych sądów o obcej kulturze poprzez odwoływanie się do standardów obowiązujących w kulturze, z której pochodzimy, czy też mylnej interpretacji niewerbalnych komunikatów lub po prostu języka, którego znajomość nie polega jedynie na poznaniu słów, ale często również kontekstu wypowiedzi. Aby odnaleźć się w środowisku wielokulturowym należy przede wszystkim być świadomym istnienia pewnych różnic. Poznanie kultury innego kraju wymaga często wieloletniej pracy. Jednak pracując z osobami z zagranicy warto akceptować różnice kulturowe oraz szanować odmienność. Należy pamiętać, że co dla nas może być normą nie zawsze w innym kraju będzie uważane za standardowe. Dlatego warto inwestować czas i poszerzać wiedzę o innych kulturach. Poniżej przedstawiamy praktyczne wskazówki dotyczące pracy w wielokulturowym zespole. Tego co należy wiedzieć czy na jakie tematy rozmawiać a jakich unikać. Jak pisaliśmy poprzednio kultury można dzielić wedle rozmaitych kryteriów. Jednak przede wszystkim należy unikać stereotypowego myślenia, co może być ogromną barierą w komunikacji międzykulturowej. Budując relacje z pracownikiem z zagranicy należy opierać się na własnych doświadczeniach i stosować indywidualne podejście do każdego. Warto zastanowić się także na ile ważne są umowy ustne. W niektórych krajach przede wszystkim to, co zostało napisane jest respektowane (tak też jest np. w Polsce). W innych jest zupełnie odwrotnie – umowy słowne mają duże znaczenie (np. we Francji). Warto dowiedzieć się na ile w kraju pochodzenia osoby, z którą zawieramy umowę przestrzegane jest prawo: czy np. pracownicy przestrzegają przepisów, czy podejście jest raczej „luźne”. Warto też być na bieżąco z tym, co dzieje się kraju, z którego pochodzi nasz współpracownik. Rozmowa o aktualnych wydarzeniach, śledzenie (nawet powierzchowne) wiadomości z jego kraju może stać się podstawą do budowania zaufania oraz nawiązania dobrych relacji. Podobne zadanie może spełnić rozmawianie na temat tradycji i kultury kraju, z którego pochodzi nasz współpracownik. Warto o tym pamiętać szczególnie w okresach świątecznych. Niewątpliwie wpłynie to na naszą lepszą integrację. Warto też zastanowić się z jakiego kraju pochodzi osoba pod względem orientacji w czasie. Są kultury nastawione na przyszłość, przeszłość i teraźniejszość. Te nastawione na przyszłość (do nich należą takie kraje jak Rosja, Niemcy, Japonia) rozmawiają dużo o planach, projektach, rozwoju, dążą do określonego celu. Chcąć zyskać ich przycholność należy podkreślać co ta współpraca da w przyszłości. Kultury stawiające na teraźniejszość (jak Hindusi czy Meksykanie) nie sprzeciwiają się harmonogramom, ale też rzadko je realizują, ponieważ podejmują decyzje, ulegając bieżącym odczuciom. Kultury nastawione na przeszłość (jak Wenezuela czy Francja) sporo opowiadają o historii firmy, postrzegają siebie przez pryzmat historii i tradycji. Z rozmówcą bardziej zwróconym w kierunku przeszłości należy: okazać szacunek dla tradycji, używać przykładów związanych z przeszłymi rezultatami, okazywać uznanie dla doświadczenia rozmówcy, poznać historię kraju rozmówcy. Z rozmówcą bardziej zwróconym w kierunku przeszłości należy: pokazać jak działania mogą wpłynąć na wizję przyszłości, koncentrować się na pozytywnych aspektach zmian, szukać możliwości wprowadzenia ulepszeń, używać nowego słownictwa i terminologii. Warto też zastanowić się, czy osoba pochodzi z kultury kolektywistycznej czy indywidualistycznej. Przedstawiciele kultury kolektywistycznej postrzegają siebie przez pryzmat relacji z innymi ludźmi (np. „jestem bratem”, „jestem matką”), a indywidualistycznej przez pryzmat swoich osiągnięć (np. „jestem lekarzem”, „jestem absolwentem Harvardu”). Członkowie kultury indywidualistycznej lepiej niż członkowie kultury kolektywistycznej radzą sobie z wystąpieniami publicznymi czy też różnicą zdań. Warto też mieć świadomość, że istnieją kultury kontaktowe, w których dotyk i bliskość są naturalne oraz kultury dystansowe, w których należy utrzymać odpowiednią odległość pomiędzy rozmawiającymi ze sobą osobami. Klasyczny dystans między rozmówcami to taki „na wyciągnięcie ręki”, chociaż widoczne są tu też różnice. Mały dystans przestrzenny jest typowy dla świata arabskiego, natomiast duży – dla większości krajów azjatyckich, północnej, środkowej i wschodniej Europy. Należy też uważać na kontakt wzrokowy. Intensywny – charakterystyczny jest dla świata arabskiego, romańskich krajów europejskich i śródziemnomorskich. Z kolei stały – w krajach północnoeuropejskich i północnoamerykańskich, umiarkowany – w krajach afrykańskich, Tajlandii, Korei Południowej, a niebezpośredni – w większości krajów azjatyckich. Przykładowo – Wietnamczyk nigdy nie będzie patrzył swojemu rozmówcy prosto w oczy (bo to przejaw braku szacunku), a raczej utkwi go na wysokości mostka. Udzielają Wietnamczykowi reprymendy – delikatnie się uśmiechnie. Jest to to jego sposób na załagodzenie sytuacji i poradzenie sobie ze stresem. Erin Meyer, autorka książki „The Culture Map” w oparciu o swoje długoletnie doświadczenia doszła do wniosku, że różnice kulturowe można sprowadzić do skal w następujących obszarach: komunikacja(może być niskiego i wysokiego kontekstu) ocenianie– informacja zwrotna (może być bezpośrednia negatywna informacja zwrotna i niebezpośrednia informacja zwrotna) przekonywanie(najpierw zasady lub najpierw zastosowanie) przywództwo(egalitarne lub hierarchiczne) podejmowanie decyzji(na zasadzie współpracy lub nakazowe) zaufanie(może być oparte na zadaniach lub oparte na relacjach) konfrontowanie(może być bezpośrednie lub unikanie konfrontacji) stosunek do czasu – planowanie(ustrukturyzowane lub elastyczne 1. Komunikacja W przypadku komunikacji istotna jest kontekstowość (niska lub wysoka). Niska kontekstowość oznacza bardziej precyzyjny komunikat, bez niejednoznaczności. Osoby z kultury o niskim kontekście mówią to co myślą, nie sięgają w codziennej komunikacji do sugestii, ironii, sarkazmu, nie owijają w bawełnę. Nierzadko powtarzają jedno zdanie innymi słowami kilkukrotnie. Kultura niskiego kontekstu charakteryzuje się bardzo bezpośrednią i otwartą komunikacją. Niewiele uwagi poświęca się językowi ciała. Ważne jest też silne przywiązanie do czasu oraz oddzielanie pracy od relacji międzyludzkich. Do krajów komunikujących się w sposób bezpośredni należą USA, Australia, Kanada, Holandia czy Niemcy. Również dla współpracowników takich krajów jak Białoruś, Ukraina czy Kazachstan lepiej stosować komunikaty bezpośrednie. Pracownicy z tych krajów są przyzwyczajeni do prostolinijnych, naturalnych komunikatów. Polecenia służbowe warto komunikować swobodnie, ponieważ próba „owijania w bawełnę” może zostać potraktowana jako nieszczerość. W krajach o wysokim kontekście komunikacji potrzeba bazować na swojej intuicji i doświadczeniu, żeby zrozumieć zamiary rozmówcy. Tak jest w wielu krajach azjatyckich, gdzie wiele tych samych słów ma różne znaczenia w zależności od kontekstu. Komunikacja opiera się na uważnym dobieraniu i ważeniu słów, bezpośredniość oraz wyrażanie odmiennej opinii nie są mile widziane. Polega się bardziej na intuicji i zaufaniu niż na faktach i statystykach. Komunikaty pośrednie więc lepiej sprawdzą się w komunikacji z osobami z Chin, Japonii czy Indonezji. W komunikacji z osobami z innych kultur ważne jest zastanowienie się jakie komunikaty będą lepsze – bezpośrednie czy może pośrednie. Komunikując się z osobą z kraju niskiego kontekstu należy: zwracać uwagę na fakty – rozmówcy oczekują konkretów, wyrażać otwarcie sprzeciw i krytykę, przedstawiać konkretne propozycje – aluzje i niedomówienia mogą zostać niezauważone, nie zostawiać miejsca na interpretację komunikatów, nie zatajać niewygodnych faktów, ponieważ otwartość jest bardziej ceniona niż dyplomacja. Komunikując się z osobą z kraju wysokiego kontekstu należy: zwrócić uwagę na styl próśb – bezpośredniość może być odczytana jako szorstkość i brak kultury, zwracać uwagę na język ciała – wiele komunikatów przekazywanych jest właśnie za pomocą gestów, używać niedomówień i aluzji, wyrażać brak aprobaty w sposób okrężny, raczej mówić „może wrócimy do tego raz jeszcze później” zamiast „nie zgadzam się na to”, nie przestawiać otwarcie lub przy większej grupie osób niekorzystnych faktów. Polski styl komunikacji znajduje się mniej więcej po środku ze zwrotem w kierunku niskiego kontekstu i znacznie łatwiej Polakom zrozumieć kultury niskiego kontekstu. W przypadku kultur wysokiego kontekstu trzeba mieć świadomość, że aby zrozumieć naszego rozmówcę musimy myśleć szerzej, uwzględniając jego system wartości czy tradycje. Kraje w kolejności od niskiego kontekstu kulturowego do wysokiego kontekstu (na końcu, koniec skali): USA, Australia, Kanada, Holandia, Niemcy, UK, Finlandia, Polska, Brazylia, Argentyna, Hiszpania, Meksyk, Włochy, Singapur, Francja, Rosja, Arabia Saudyjska, Indie, Iran, Kenia, Chiny, Indonezja, Korea, Japonia. Ocenianie – informacja zwrotna. Przekazywanie negatywnego feedbacku przybierać może bardzo różne formy – od niezwykle bezpośredniego komunikowania, jak np. w Holandii do unikania takiego feedbacku w przypadku kultur azjatyckich. Amerykanie z kolei są narodem niezwykle bezpośrednim, jednak w przypadku feedbacku negatywnego bardzo mocno zmiękczają komunikat. Kraje w kolejności od wyrażających bezpośrednio negatywną informację zwrotną do wyrażających ją pośrednio (koniec skali): Izrael, Holandia, Rosja, Niemcy, Dania, Francja, Hiszpania, Szwecja, Australia, Włochy (środek skali), Stany Zjednoczone, Kanada, Argentyna, Wielka Brytania, Brazylia, Meksyk, Kenia, Indie, Chiny, Ghana, Arabia Saudyjska, Korea, Indonezja, Tajlandia, Japonia W Izraelu, Holandii, Rosji, Niemczech, Danii czy Francja nie ma problemu z wyrażaniem negatywnej informacji zwrotnej. Nie ma tam też problemu z krytykowaniem innych w towarzystwie szefa, nauczyciela czy rodzica a co ważne, nikt się nie obraża za taką krytykę – raczej ją docenia. W USA – znajdującym się w połowie skali bezpośrednie wyrażania krytycznych opinii zwrotnych nie jest mile widziane. To stamtąd pochodzi zasada, że kiedy masz powiedzieć komuś coś nieprzyjemnego, zastosuj metodę „kanapki” – powiedz dwa zdania pozytywne, jedno negatywne, a na koniec jeszcze jedno pozytywne. W krajach azjatyckich natomiast nie można wyrażać negatywnej informacji zwrotnej bezpośrednio. Trzeba wykazać się taktem i rozłożyć taką informację na kilka różnych spotkań, starając się ją zasugerować powoli w odstępach czasu. Dla Azjatów ważne jest wyjście „z twarzą” przed innymi osobami. Natomiast bezpośredni negatywny feedback prowadzi w ich odczuciu do „utraty twarzy”, czyli utraty społecznego szacunku. Przekonywanie Sposoby podejścia do przekonywania drugiej strony do swoich racji, argumentowania swojego stanowiska możemy podzielić na te, które opierają się na dedukcji (wyprowadzanie logicznych wniosków z założeń uznanych za prawdziwe) oraz oparte na doświadczeniu (w oparciu o praktyczne doświadczenia tworzona jest teoria). Kraje w kolejności od tych stawiających teorię na pierwszym miejscu do tych, które stawiają zastosowanie na pierwszym miejscu (ostatnie z nich): Włochy, Francja, Hiszpania, Rosja, Niemcy, Brazylia Argentyna, Meksyk, Szwecja, Dania, Holandia, Wielka Brytania, Australia, Kanada, Stany Zjednoczone. Przywództwo Przywództwo może być egalitarne lub hierarchiczne. W krajach takich jak Danii, Szwecji czy Holandii ma charakter egalitarny. Szefowie dążą do tego, żeby mówić do nich na „ty” oraz nie mają nic przeciwko krytyce wyrażanej przez pracowników. Tamtejsi szefowie cenią sobie szczerość i nierzadko chcą być wręcz traktowani jako zwykli członkowie zespołu. Struktura w organizacjach jest bardzo płaska. Hierarchiczny styl zarządzania można natomiast spotkać w krajach azjatyckich. Osobom znajdującym się wyżej w hierarchii należy okazywać szacunek i nie wolno wyrażać wobec nich krytyki. Kraje w kolejności od cechujących się najbardziej egalitarnym podejściem do najbardziej hierarchicznych: Dania, Holandia Szwecja, Izrael, Australia, Finlandia, Kanada, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy, Brazylia, Francja, Włochy, Meksyk, Polska, Peru, Rosja, Arabia Saudyjska, Chiny, Indie, Japonia, Nigeria, Korea. Jest to podejście zbliżone do wskazanego przez Geerta Hofstede w wymiaru kurltury jakim jest dystans władzy. W kontakcie z przedstawicielem kultury z większym dystansem do władzy należy, np.: okazywać szacunek osobom z wyższym statusem w hierarchii, nie starać się budować bliskich, prywatnych relacji z przełożonym, chyba że z jego inicjatywy, W kontakcie z osobą z mniejszym dystansem do władzy należy, np.: angażować zespół do wspólnej pracy, przełożony powinien skupić się raczej na inspirowaniu niż na bezpośrednio kontroli i wydawaniu bezpośrednich poleceń, jako szef być dostępnym dla zespołu i spotykać się przy nieformalnych okazjach, nie zawsze czekać na polecenia od przełożonego, ponieważ może on wymagać inicjatywy, nie oczekiwać automatycznego szacunku i posłuszeństwa będąc przełożonym. Podejmowanie decyzji Kraje różnicuje sposób podejmowania decyzji – od polegającego na współpracy po nakazowe. Kraje w kolejności od najbardziej konsesualnie podejmujących decyzje do tych najchętniej podejmujących decyzje odgórnie (koniec skali): Japonia, Szwecja, Holandia, Niemcy, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Francja, Brazylia, Włochy, Rosja, Indie, Chiny, Nigeria. Styl w podejmowaniu decyzji nie jest to jednoznaczny ze stylem przywództwa – co widać na przykładzie kultury japońskiej, gdzie pomimo silnej hierarchii decyzje podejmowane są na drodze wzajemnego porozumienia wszystkich ze wszystkimi. W takich krajach jak Japonia czy Szwecja do decyzji dochodzi się długo, ale jest ona ostateczna dla wszystkich stron. W przypadku Wielkiej Brytanii czy USA sytuacja wygląda inaczej – decyzje podejmuje się szybciej, ale też uważa się za zaletę bycie elastycznym i zmienianie zdania jest czymś naturalnym. W krajach, w których decyzję podejmuje się konsensualnie (lewa strona skali), analizowanie problemu zaczyna się bardzo wcześnie. Zaufanie Sposoby budowania zaufania są bardzo różne – niektóre kultury opierają je na wynikach prac czy realizacji zadań. Inne zaufanie opierają się na relacjach i bezpośrednich kontaktach. Bardzo często słyszymy „business is business”, jednak dla wielu kultur „business is personal”. Nie zdobędziemy zaufania w krajach takich jak Japonia czy Chiny, jeśli wcześniej nie spędzimy ze sobą trochę czasu. Kraje w kolejności od tych najbardziej bazujących zaufanie na zadaniach, po kraje które najbardziej opierają zaufanie na relacjach osobistych: USA, Holandia, Dania, Australia, Niemcy, Finlandia, UK, Polska, Francja, Hiszpania, Włochy, Japonia, Rosja, Meksyk, Turcja, Tajlandia, Brazylia, Chiny, Indie, Arabia Saudyjska, Nigeria. Do grupy krajów, w których zaufanie opiera się na kompetencji znajduje się większość krajów europejskich oraz Stany Zjednoczone. W krajach takich jak np. Brazylia, Chiny, Indie, Arabia Saudyjska, Nigeria wygląda to inaczej. Relacje są często dużo ważniejsze niż kompetencji. Budując relacje biznesowe w tych krajach nie można pominąć wspólnych obiadów czy wyjść integracyjnych – to właśnie ich sukces pozwoli osiągnąć najlepszy rezultat. Konfrontowanie Dla wielu kultur spieranie się, prowadzenie ożywionych dyskusji, wymiana zdań są czymś zupełnie naturalnym. Dla innych wprost przeciwnie. Skala ta jest bardzo podobna do skali informacji zwrotnej, ale ma pewne różnice. Na przykład w Szwecji, gdzie feedback negatywny jest bardzo bezpośrednio udzielany, w przypadku dyskusji unika się raczej konfrontacji. Kraje w kolejności od tych, które cechuje najbardziej konfrontacyjny charakter wyrażania niezgody do krajów, które unikają konfrontacji w każdej sytuacji. Izrael, Francja, Niemcy, Rosja, Holandia, Dania, Hiszpania, Włochy, Australia, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Brazylia, Singapur, Szwecja, Meksyk, Arabia Saudyjska, Indie, Kenia, Chiny, Ghana, Indonezja, Thailandia, Japonia. Stosunek do czasu – Planowanie W kulturach monochronicznych, gdzie czas postrzega się linearnie punktualność jest podstawą, zgodnie z maksymą „czas to pieniądz”. Harmonogramy i terminy traktuje się tu niezwykle poważnie. W krajach południowych natomiast (kultura polichroniczna) czas podporządkowany jest relacjom, a terminy określa się w przybliżeniu. Spóźnienia są praktycznie na porządku dziennym i dla nikogo nie stanowi to problemu. Kraje w kolejności od tych postrzegających czas linearnie, po te wyrażające czas elastycznie (koniec skali): Szwajcaria, Niemcy, Japonia, Szwecja, Holandia, Dania, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Czechy, Polska, Francja, Hiszpania, Rosja, Włochy, Meksyk, Brazylia, Turcja, Chiny, Indie, Kenia, Arabia Saudyjska, Nigeria. Bibliografia: „Cudzoziemcy w Polsce. Podręcznik dla osób pracujących z imigrantami”, red. M. Nowicka, Warszawa, Caritas Polska, Warszawa 2020 Skrypt na szkolenie „Praca z klientem cudzoziemskim”, A. Kosowicz, Caritas Polska, Warszawa 2020 The Culture Map – Erin Meyer

Jaki jest czas lokalny teraz w Cancún uzyskaj różnicę czasu między Cancún a inną lokalizacją. Czy Cancún ma teraz czas letni? Jakie jest przesunięcie strefy czasowej Meksyk względem UTC? Miejsce : Cancún, Meksyk Date : wtorek, 02 sierpnia 2022 Czas lokalny teraz : 09 : 08 : 54 Strefa czasowa : GMT-5 - czas wschodnioamerykański standardowy Czas letni teraz? : Początek czasu letniego : Koniec czasu letniego : Strefa czasowa UTC : -05:00 Miejsce: , Date: Czas lokalny teraz : : : Strefa czasowa : Czas letni teraz? : Początek czasu letniego : Koniec czasu letniego : Strefa czasowa UTC: Różnica czasu między miejscami wynosi .

Przesunięcie czasu w stosunku do Polski wynosi od 6 (Nowy Jork) do 9 (Los Angeles) godzin. ‘Kraj Navajo’ jest największym rezerwatem Indian w Stanach Zjednoczonych. Km2, obejmującą także częściowo na stany Utah i Nowy Meksyk. Rada terytorium podjęła decyzję o zmianie czasu na zasadach wspólnych dla większości Stanów Zjednoczonych.

Czas w Meksyku Temat stref czasowych i aktualnej godziny w Meksyku może przyprawić o ból głowy. Niestety większość polskojęzycznych źródeł wprowadza czytelników w błąd informując, iż Meksyk posiada jedynie trzy strefy czasowe. Tak naprawdę posiada ich cztery. Co prawda, w tych czterech strefach czasowych faktycznie występują na terenie Meksyku tylko 3 różne godziny, lecz nie zawsze. A i to nie wszystko. Zapewne słyszeliście i wielu z Was cierpi z powodu zmiany czasu zimowego na letni tzw. DST (ang. Daylight Saving Time). Część Meksykanów też, i to potencjalnie bardziej niż Wy… ale dlaczego tylko część i bardziej? O tym za chwilę, zacznijmy od tematów bardziej prostych i oczywistych. Godzina w Meksyku W zależności od regionu i konkretnego dnia (czy mamy czas letni czy zimowy w danym regionie), aktualna godzina w Meksyku będzie w przedziale od UTC-5 do UTC-8. UTC to Uniwersalny Czas Koordynowany. Dla przykładu w naszym kraju mamy czas UTC+1 lub latem UTC+2. Daje nam to różnicę w czasie względem Meksyku od 6, aż do 10 godzin. Różnica czasu o 10 godzin wystąpi tylko przez bardzo krótki okres i tylko dla północnych stanów w Meksyku. Uwaga! Prawdopodobnie od roku 2021 to się zmieni, gdyż Europa rezygnuje ze zmiany czasu, choć Polska być może wyłamie się z regulacji unijnych – zobaczymy. Spójrzmy teraz jaka jest aktualna godzina w wybranych miastach w Meksyku. [DT_World_Clock Strefa Południowo wschodnia (Cancun):America/Cancun] [DT_World_Clock Strefa Centralna (Miasto Meksyk):America/Mexico_City] [DT_World_Clock Strefa Pacyficzna (Mazatlan):America/Mazatlan] [DT_World_Clock Strefa Pacyficzna w stanie Sonora (Hermosillo):America/Hermosillo] [DT_World_Clock Strefa Północno-zachodnia (Tijuana):America/Tijuana] Tak jak wcześniej wspomnieliśmy Meksyk posiada aż 4 strefy czasowe. Strefa czasowa – Południowo-wschodnia Obejmuje stan Quintana Roo. Co ciekawe jest to dość młoda strefa, utworzona pod potrzeby turystów dopiero w roku 1981. Początkowo obejmowała kilka stanów (np. Campeche), ale po roku pozostałe stany wycofały się ze zmiany. Sam stan Quintana Roo, też na pewien czas się wycofał, aby ponownie wrócić do tej strefy czasowej. Dodatkowo w 2015 roku zrezygnowano ze zmian czasu na letni. Cóż… w Meksyku pojęcie czasu jest względne i elastyczne i łatwo się go nagina. Standardową odpowiedzią Meksykanów na pytanie o termin jest przecież „un rato”, co w tłumaczeniu dosłownym oznacza „za chwilę”, a w rzeczywistości oznacza to od 5 minut przez rok do nigdy 😉 . Jest to strefa, która najbardziej będzie interesowała turystów przebywających w hotelach w okolicach Cancun. Czas w niej to UTC-5. Czyli względem Polski latem minus 7 godzin, a zimą minus 8 godzin – ponieważ jak wcześniej wspomnieliśmy, nie zmienia się tu czasu, przynajmniej na ten moment (2019 rok). Strefa czasowa – Centralna Obejmuje większość terytorium Meksyku. Stany takie jak Chiapas, Oaxaca, Meksyk, Campeche, Michoacan, Puebla, San Luis Potosi i wiele innych. I uwaga: również stan Jukatan. W tej strefie czasowej mamy czas UTC-5 latem i UTC-6 zimą. Czyli przez większość roku (z małymi wyjątkami, bo zmiana czasu następuje w innych datach w obu krajach) mamy różnicę czasu minus 7 godzin względem Polski. Strefa czasowa – Północno – zachodnia Obejmuje stan Baja California. Czas w tej strefie to UTC-7 w lato i UTC-8 w zimę. To oznacza, że jest wcześniej niż u nas o 9 godzin. Strefa czasowa – Pacyficzna Obejmuje stany: Sonora, Baja California Sur, Chihuahua, Nayarit i Sinaloa. Czas w te strefie to UTC-6 latem i UTC-7 zimą. Ale np. stan Sonora nie zmienia czasu z zimowego na letni i właśnie wracamy do części bardziej skomplikowanej relatywistycznego czasu w Meksyku – o tym w kolejnym punkcie. Na mapie poniżej podzieliliśmy tę strefę na dwie, ze względu na brak zmiany czasu w stanie Sonora. Elastyczny czas i godziny w Meksyku Ponieważ Meksyk ma strukturę federalną, można by się spodziewać, że regulacje odnośnie przyjętego formalnie czasu będą stałe przynajmniej na terenie danego stanu. Tak jest, ale za wyjątkiem niektórych stanów leżących przy granicy z USA. W tych stanach, w przygranicznych miastach, wprowadzono pewną „drobną” modyfikację czasu. Otóż normalnie, w stanach w których przesuwa się czas o godzinę (DST) robi się to w pierwszą niedzielę kwietnia (zmiana na czas letni) oraz ostatnią niedzielę października (przejście na czas zimowy). Przypomnimy, że jest to okres inny niż w naszym kraju. We wcześniej wspomnianych miastach przygranicznych robi się to zgodnie z terminem zmiany czasu w USA, czyli w drugą niedzielę marca i pierwszą niedzielę listopada. Zasada ta obowiązuje w takich miastach jak np. Tijuana, Ciudad Juarez czy Nuevo Laredo. Meksyk i jego czas to istne szaleństwo. Zorientować się która jest godzina, kiedy będzie zmiana czasu, itp. wymaga dużej wiedzy i uwagi. W grę wchodzą takie czynniki jak wybrana strefa czasowa, to czy dany stan postanowił zmieniać czas z zimowego na letni oraz kiedy ta zmiana następuje. Już chyba wiecie dlaczego Meksykanie mogą cierpieć bardziej niż Wy ze względu na zmianę czas? Wielu z nich żyje na granicy stref czasowych i mieszkają w jednej, a do pracy chodzą w drugiej. To oczywiście może wytworzyć problem na linii pracownik – pracodawca np. spóźnienia do pracy, ale to nic. Wyobraźcie sobie ile związków się rozpadło w wyniku spóźnienia się o godzinę na pierwszą randkę ;). Ostatnią informację odnośnie czasu w Meksyku zostawiliśmy sobie na koniec. Czy wiecie, że do 1922 Meksyk miał czas przesunięty o 23 minuty i 24 sekundy (nie o godzinę czy dwie 🙂 ) względem innych krajów? Wtedy Meksyk miał tylko dwie strefy czasowe, których liczba wzrastała z czasem do obecnych czterech. Niezły Meksyk w tym Meksyku, ale warto go odwiedzić! Więcej o czasie i godzinach w Meksyku: Zobacz też: Tanie loty do Meksyku Informacje o Meksyku Zanim wyruszysz Bezpieczeństwo Pogoda w Meksyku Ceny i waluta w Meksyku

Arizona, Dakota Południowa, Dakota Północna, Kolorado, Idaho, Kansas, Montana, Nebraska, Nowy Meksyk, Oregon, Teksas, Utah, Wyoming. Polska a Los Angeles – 9 godzin; Polska 12:00 w południe – Los Angeles 3:00 rano. Polska a San Francisco – 9 godzin ; Polska 12:00 w południe – San Francisco 3:00 rano. Polska a Las Vegas – 9 godzin Klimat Meksyku Ze względu na swoją rozpiętość geograficzną w Meksyku występuje kilka stref klimatycznych. Na północy mamy do czynienia z klimatami pustynnym i stepowym, nie oznacza to bynajmniej, że północ Meksyku jest zawsze ciepła – czasem temperatura spada nawet poniżej 0 stopni Celsjusza. Pustynie na tej wysokości geograficznej to klimat ekstremalny – w dzień temperatura jest wysoka, a w nocy niska. Bliżej oceanu, ze względu na buforującą ciepło rolę zbiorników wodnych, różnice w temperaturach są mniejsze. Pustynność klimatu ma też jedną zaletę: jest to obszar Meksyku, w którym najmniej pada, w przeciwieństwie do południa (np. półwyspu Jukatan), gdzie opady przez większość miesięcy w roku to norma, choć temperatury wtedy są równocześnie bardzo wysokie. Tam bowiem panuje klimat tropikalny wilgotny, z okresem suchym wypadającym od grudnia do kwietnia. W trakcie miesięcy wilgotnych możemy spodziewać się bardzo intensywnych opadów i dużej wilgotności powietrza. W centrum Meksyku możemy wyróżnić klimaty: umiarkowany, stepowy oraz na wybrzeżach podobny do klimatu na Jukatanie, z tym że w innych okresach występują pory suche. Zostając przy temacie opadów można przyjąć zasadę – im dalej w głąb lądu Meksyku, tym mniej opadów, oczywiście jest to bardzo duże uproszczenie, tym bardziej, że istnieje drugi bardzo ważny czynnik – ukształtowanie terenu. Meksyk to kraj górzysty i wysokość wpływa i na opady, wilgotność oraz przede wszystkim temperaturę. Czasem wystarczy przejechać 30km aby znaleźć się w zupełnie innym świecie, zarówno pod względem wilgotności, jak i temperatury. Kiedy najlepiej jechać do Meksyku ze względu na pogodę? To kraj tak ogromny i zróżnicowany, że każdego miesiąca (no, prawie – lipiec, sierpień i wrzesień są dla tych, co nie są z cukru) znajdzie się region z dobrą pogodą. Dla przykładu miesiące od listopada do kwietnia to doskonały okres na odwiedzenie wybrzeża pacyficznego (np. stany Oaxaca, Chiapas, Nayarit, Colima, Michoacan, Jalisco). W wielu miejscach, poza wybrzeżem, w tych stanach również pogoda jest dobra, ale może być trochę zimniej w wyższych rejonach górskich. Dość sucho, mało opadów. Grudzień, styczeń, luty i marzec jest również dobrym okresem na Jukatanie (Cancun / Playa del Carmen / Tulum), troszkę bardziej deszczowo, ale cały czas możemy liczyć na większość dni słonecznych. Marzec i kwiecień to też bardzo dobry okres na wizytę w Chiapas. W maju polecamy prawie cały Meksyk. Na półwyspie Jukatan, w stanie Chiapas i wschodnim wybrzeżu (zatoka Meksykańska) będzie niestety bardziej deszczowo. W czerwcu zapraszamy do zachodniego centrum i na północ Meksyku, przyjemnie jest też w niektórych rejonach Baja California, gdzie najlepszy sezon trwa od października do maja. W lipcu udajcie się do San Luis Potosi i Huasteca Potosina oraz do stanu Morelos, choć może być trochę deszczowo. Sierpień/wrzesień – niestety to miesiące deszczowe, ale znajdą się też rejony gdzie można pojechać np. północne centrum Meksyku. Uwaga jest to czas huraganów (ostrożnie na wybrzeżu!). Październik – dobra pora na centralny i północny Meksyk, oraz północną (i w zależności od warunków w danym roku – środkową) część wybrzeża pacyficznego. Listopad/grudzień – tu już otwierają nam się szerokie możliwości. Całe pacyficzne wybrzeże, Jukatan, Baja California, centrum kraju. Natomiast w północnych stanach robi się już zimno. Od listopada do maja możemy odwiedzić region El Bajio (obejmujący część stanów Querataro i Guanajuato, Michoacan, Aguascalientes i Jalisco). To oczywiście tylko przykłady miejsc, jest ich więcej. Jeżeli interesuje Cię wyjazd w konkretnym miesiącu, doradzimy najlepszy region. Meksyk pogoda – podsumowanie Na wybrzeżu centralnego i południowego Meksyku oraz na całym półwyspie Jukatan: bardzo gorąco przez cały rok, od strony pacyficznej temperatury są wyższe, za to większa wilgotność na półwyspie powoduje, że w tym rejonie mimo nieznacznie niższych temperatur – upały są bardziej odczuwalne. Od czerwca/lipca do września trwa pora deszczowa (w niektórych rejonach, np. na półwyspie Jukatan rozpoczyna się ona wcześniej). W głębi lądu: w sporej części Meksyku (południe i centrum) panuje przez cały rok wiosenno-letni klimat, z chłodniejszymi miesiącami w grudniu i styczniu. Intensywne, głównie wieczorne deszcze rozpoczynają się od lipca i trwają do września. Zimne fronty: od września do maja pojawiają się dość często zimne fronty (kilka razy w miesiącu), które obniżają temperaturę o kilka stopni, na okres 1-3 dni. Huragany w Meksyku Wybierając się na urlop do Meksyku warto wziąć pod uwagę sezon na huragany, które mogą zepsuć nam wakacje oraz stanowią potencjalne zagrożenie dla naszego życia i zdrowia. Wpływ huraganów należy rozważyć przede wszystkim podczas urlopu na meksykańskim wybrzeżu. Huragany wdzierając się w ląd tracą na sile i przez to zagrażają przede wszystkim osobom wypoczywającym na wybrzeżu karaibskim (Cancun i okolice) oraz na wybrzeżu pacyficznym, przy czym na obu tych wybrzeżach ryzyko jest inne w różnych miesiącach i miejscach. Obszary najbardziej zagrożone huraganami w Meksyku, to cały półwysep Kalifornijski (w szczególności Baja California Sur), wybrzeża stanów Quintana Roo i Tamaulipas. Największe ryzyko wystąpienia tego zjawiska jest w miesiącach lipiec, sierpień i wrzesień. Aktualną sytuację związaną z huraganami można sprawdzić tu: Najczęstsze pytania: Czy każdy miesiąc jest dobry na wakacje w Meksyku? Tak, każdy miesiąc jest dobry na wyjazd do Meksyku, ale nie wszystkie jego rejony będą miały identyczną pogodę. Meksyk to ogromy kraj o bardzo zróżnicowanym klimacie. Które miesiące w Meksyku są najcieplejsze? Na północy Meksyku najcieplej jest w sierpniu, na południu najcieplejsze miesiące są od kwietnia do września, a w centrum najcieplej jest w maju i kwietniu. Które miesiące w Meksyku są najchłodniejsze? Najchłodniejszymi miesiącami w Meksyku są styczeń i grudzień. Natomiast temperatury w tym okresie są przyjemne. Kiedy najlepiej plażować w Meksyku? Najlepszy okres na plażowanie ze względu na pogodę, to miesiące od grudnia do kwietnia. Na wybrzeżu pacyficznym sezon trwa dłużej, od listopada do czerwca. Kiedy występują huragany w Meksyku? Huragany występują z największym nasileniem w lipcu, sierpniu i wrześniu. W miesiącach czerwiec i październik ryzyko wystąpienia huraganów jest, ale mniejsze. Kiedy w Meksyku pada? Miesiące z największą ilością opadów to lipiec – wrzesień. Pora bardzo sucha jest od grudnia do kwietnia. Opady zależą również o miejsca, na północy Meksyku opady są dużo mniejsze, a na zachodzie dłużej jest sucho. Jak wygląda w Meksyku pora deszczowa? Pora deszczowa nie oznacza braku słońca, intensywne deszcze padają zazwyczaj popołudniami i w nocy. Nawet w porze deszczowej można się opalić, a dodatkowym atutem jest to, że jest bardzo zielono. Zobacz też: Tanie loty do Meksyku Informacje o Meksyku Zanim wyruszysz Bezpieczeństwo Ceny i waluta w Meksyku

Różnica czasu Puebla, Meksyk – Warszawa, Polska. Puebla jest 8 godzin za Warszawą. Czas w Puebla. Czas w Warszawie. 08:23. Poniedziałek, 2 października 2023 roku. Strefa czasowa Puebla: UTC -06:00 lub CST. 16:23. Poniedziałek, 2 października 2023 roku.

Odległość w linii prostej Bezpośrednia odległość pomiędzy Polska a Meksyk wynosi 9 903 km. Podróż koleją Obliczanie długości trasy... Długość trasy samochodowej pomiędzy Polska a Meksyk wynosi km. Czas podróży wynosi w przybliżeniu . Polska - Meksyk: 9 903 km Zwgx.

pgj6l23hrh.pages.dev/184

pgj6l23hrh.pages.dev/305

pgj6l23hrh.pages.dev/27

pgj6l23hrh.pages.dev/346

pgj6l23hrh.pages.dev/139

pgj6l23hrh.pages.dev/96

pgj6l23hrh.pages.dev/121

pgj6l23hrh.pages.dev/347

pgj6l23hrh.pages.dev/179

roznica czasu polska meksyk